लेखक महेंद्र गौतम | मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |

मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |

सुविचार

"यशामुळे आपली ओळख लोकांना होते आणि अपयशामुळे लोकांची ओळख आपल्याला होते..!"

हा ब्लॉग शोधा

चंगो...

काही वर्षांअगोदरची गोष्ट.
पाँलीटेक्नीकच्या फर्स्ट ईअरचं गॅदरींग
त्यात संगीत रजनीचा (singing
competetion) कार्यक्रम होता..
अँकरींग करणारा सिनीअर मध्ये मध्ये चार
चार ओळींची सुरेख पेरणी करत, तुफान
टाळ्या मिळवत होता. डायरेक्ट
काळजाला भिडणा-या चार
ओळींनी अक्षरशः भारावून गेलो.
मी रनर अप ठरलो अन् तो ईव्हेंटनंतर
... अभीनंदन करायला आला. मी म्हटल तुझं
अँकरींग भन्नाट होतं मध्ये चार ओळींचे
मराठी शेर जबरदस्त आवडलेत
तो हसला म्हणाला ते शेर नव्हते
काही त्या चारोळ्या होत्या चंद्रशेखर
गोखलेंच्या.
काही दिवसानंतर सहज पुस्तक प्रदर्शन
पहायला गेलो शंभर एक रुपये असतील
खिशात. विक्रेत्याला म्हणालो 'परवडेल'
असं काही दाखवा. त्याने एका कप्प्याकडे
बोट केलं. तिथल हँडबुक सारख एक पुस्तक
मी उचललं, अन् खरं सांगतो आनंद पोटात
माझ्या माईना असं झालं.
त्या पुस्तकाच नाव मी माझा... वर
दाक्षिणात्य सुपरस्टार सारखा कृष्णधवल
फोटो हेच चंगोच पहीलं दर्शन... नंतर
ईतरांसारखाच चंगोचा कैफ
माझ्यावरही चढलाच
तो तसा चढणंही अपरीहार्यच म्हणा.
नंतर चंगो भेटत राहीले
कधी स्टेजवरल्या निवेदनात तर
कधी एखाद्या टिशर्ट वर कधी मेल मध्ये
तर कधी एखाद्या sms मधूनं...
चारोळ्यांवर ,चंगोवर ईथ भरभरुन
बोलल्या गेललयं मी पामर काय बोलु?
तेव्हढी माझी लायकी पण नाही.. पण
तुषार सरांची चंगो वरली कविता पुढे
नेण्याचा मोह आवरत नाही...(म्हणजे
माझा आपला एक प्रयत्न)
चंगो...
शब्दसौर्द्य अनुपम चंगो
आयुष्याचं निरुपण चंगो
भरलेल आभाळ चंगो
कातर संध्याकाळ चंगो
तिचा मखमली हात चंगो
सबके दिलकी बात चंगो
चारोळ्यांचा बाप चंगो
न उतरणारा ताप चंगो
मी माझ्यात हरवण चंगो
गोड घास भरवणं चंगो
मी नवा मी माझा चंगो
चार ओळींचा राजा चंगो.
चंगोच्या असंख्य चाहत्यांपैकी एक...
महेंद्र कांबळे.

बिगुलं....

बिगुलं....
ते सहा आहेत
मी एकटा...
कधी ते वरचढ कधी मी.
पण हारजीतीचा फैसला होत नाही...
निकाल काही लागत नाही.
ते पाच आहेत
अन् मी एकटा...
ईथेही हारजीत नाही
अन् निकाल तर नाहीच नाही..
आता ते चार आहेत..
पण यावेळी मी एकटा नाही...
निकाल लावयचाच त्याशिवाय चालायचंच नाही....
'निकाल' लावण्यासाठीच
पेटुन उठावे आता....
महेंद्र कांबळे.

जन्मांतरीच देणं...प्रेमकथा

    • पुर्वार्ध 1..
      किती रे छळतोस? किती वेळची वाट बघतेय? एव्हढा कसा उशीर? किती कंटाळलेय मी...
      अगं पण मुद्दाम का केला मी उशीर.. हे बघ यामुळं झाला तो...
      अगं बाई गजरा अन् हे काय माझी आवडती जिलेबी.
      मग? अगदी पहिल्या घाण्याची आणलीय खास तिथ थांबुन गरमागरम.
      किती रे जपतोस?
      तू नाहीस का जपत मला? किती किती जिवं लावतेस.
      हे काय रे? असा रस्त्यात मिठी काय मारतोस. बघेल की कोणी...
      एक सांगतेस?
      विचार.
      तू अशीच राहशील कायम? असाच जिवं लावशील मला? अगं डोळ्यात का पाणी आल उगाच?
      अवघडच आहे रे. स्पष्टच तर बोलले की... जाऊ दे गजरा माळतोस ना तुझ्या हाताने.?
      माहीत्येय का हा मोगरा पण खजील होत असेल तुझ्या केसात?
      ते का म्हणुन?
      त्याच्यापेक्षा जास्त सुगंधी तू आहेस म्हणून... लाजतेस काय, ईतकी गोरीमोरी का होतेयस? अगं हळू किती जोरात हात दाबतेस..
      चल निघायच ना रे घरी वाट बघत असतील. कुठे गेली कुठे गेली करत असतील.
      अन घरी काय सांगाल मॅडम..?
      तेच जे रोज सांगते.... मैत्रीणीकडे...
      लबाड आहेस एक नंबर.
      प्रेमात सगळं माफ असतं सरकार. चला आता...
    • 2.
      का रे किती निरोप धाडायचे तुला?
      मिळाले होते गं निरोप पण मिच भेटायच टाळत होतो.
      पण का? विसरलास आपल काय ठरलं होत ते?
      हसत हसत निरोप घ्यायच ठरलेल कस विसरेन गं.. पण तुला निरोप तोही हसत शक्यच नाही.
      रडू नकोस रे असा ओक्साबोक्सी आधीच किती अपराधी वाटतय मला.
      नाही गं नाही.. तुला का म्हणुन अपराधी वाटावं उगाचं तसा विचारही नको करुस प्लिजं.एव्हढे दिवस किती किती दिलस मला.. तुला सुध्दा मर्यादा आहेतच की कुठल्या आगीतून तू जातेयस ते मला कळतं गं सगळं.. मी सावरेन. तू दुर असलीस तरी छान राहीन मी..
      प्राँमीस कर मला आधी तु तसाच वागशील असं.
      प्राँमीस.
      किती मोठ्या मनाचा आहेस रे. पुढच्या जन्मी ना तुझ्याच जातित जन्म घेईन अन् कायम तुझीच होउन राहीनं. माफ कर मला.
      वेडीच आहेस. एका मोठ्या शासकिय अधिका-याच्या बायकोला असं मुळूमुळू रडायला शोभतं का.
      तुला नाही कळायच रे पण काय गमावतेय ते माझ मलाच ठाऊक.
      श्रीमंत आहे गं तुझं सासरं, मोठी तालेवार माणसं आहेत म्हणे. चार सहा बंगले, एव्हढी शेती सुखात राहशील बघं. तेव्हढंच मला एक समाधान.
      किती भोळा आहेस रे. लग्नाला येशील ना पण?
      नाही गं. जमनारच नाही कितिही हिंम्मत केली तरी.
      आग्रह तरी कसा करु? पण माझी शप्पथ स्वतःची काळजी घे.
      नक्की घेईन. तू स्वतःला सांभाळ अन् सुखाने नांद.
    • उत्तरार्ध-
      3.
      किती हाका द्यायच्या रे? किती वेळची हाँर्न वाजवतेय, लक्ष कुठयं?
      बापरे तू..!!! एव्हढ्या दिवसानंतर.! अगं सिटी बसस्टाँपवर आमच्यासाठी कोण कार उभी करेल म्हणुन दुर्लक्ष केलं. पण ईथ कधी आलीस तू? अन् मला बर ओळखलंस एव्हढ्या गर्दीत.!!
      ते का अवघड आहे रे.? ये गाडीत.
      नको गं बस येईल माझी एव्हढ्यात...
      अरे सोडते ना, बुजतोस काय नवख्यासारखा..!!
      काय आलेशान कार आहे गं तुझी अन् तू कधी शिकलीस ड्रायव्हींग.?
      वेळच वेळ असला म्हणजे शिकावं लागत असं काही..
      मोठी माणसं बाबा तुम्ही?
      किती वर्षानी भेटतोय रे आपण.?
      18-20 कदाचित त्याहून जास्त....
      कित्ती बदललास, डोक्यावरचे केस बघ किती पातळ झालेत हा हा हा.. आणि डोळ्यावर पण चष्मा आलाय.
      ओ बाईसाहेब तुम्ही पण बदलल्यातच की पांढरे पांढरे केस डोकावतायत की डोक्यात पण ईथे कधी आलीस.?
      झालेत की साताठ महीने, ह्यांची बदली झालीय ईथच म्हटल नशीबात असेल तर तुझी भेट होईलचं.
      आणी आज भेटलीस? पण एकटीच कुठ गेली होतीस.?
      माँलमध्ये शाँपींगला. अरे रिकामा वेळ खायला उठतो घरीही कामं करायला नौकर चाकरं..
      मज्जा आहे म्हणायचं..
      पण तु रे स्टाँपवर काय करत होतास?
      तेच जे ईतर चाकरमाने करतात,ऑफीस सुटल्यावर बसची वाट बघणं. आज पगार त्यामुळ जरा उशीरच झाला.
      नौकरी करतोस?
      हो. आहे एक छोटीसी क्लर्कची.
    • मुलबाळ किती आहेत?
      एक मुलगी एक मुलगा. तुला गं?
      एकच मुलगा, पण बाहेरच असतो तो.
      ईकडं कुठं वळवतेस गाडी?
      अरे चहा काँफी घेऊयात ना काही?
      एव्हढ्या मोठ्या हाँटेलात चहा?
      चल जरा निवांत गप्पा होतील?
      काय बघतेस अशी?
      काही नाही किती वाळलास रे?
      छे गं फार दिवसांनी बघतेस ना म्हणुन वाटतय अस तुला?
      हसतेस काय? आणि कसं चाललय तुझं?
      मजेतच. पण कुणी बोलायला मन मोकळ करायला माणुसच नसतो. हे तर सारखे कामात अन् मुलगा बाहेर शिकायला मी आपली एकटीच. जाऊ दे ते. तुझ्या हातातल्या पुड्यात काय आहे खुप ओळखीचा गंध येतोय..
      अरेच्चा विसरलोच की, ही तीच अण्णाची फेमस जिलेबी तुला खुप आवडायची ना? मुलांना पण आवडते माझ्या.. घे पुर्ण घे मी उद्या नेईन परत.
      नको बस थोडीच. घरी ने तुझ्या. तो गजरा दे पण मला.
      हात्तीच्या हे काय घे तुझ्या आवडीचा मोगरा आहे. हिला पण आवडतो मोगरा फार, मीही हटकुन नेत असतो एखादवेळी, खुप खुशीत येते मग ती. फार भोळी आहे बिचारी. अन् प्रेमळ पण.
    • नशीबवान आहे बाबा तुझी बायको. मी तर खुप दिवसात गजराच नाही माळला केसात, मोत्याचा सर सहज मिळतो रे पण जिवंत सुगंधाचा मोगरा मात्र आणत नाहीत हे कधी. जाऊ दे एक ऐकतोस माझं?
      बोल.
      ही साडी देतोस तुझ्या बायकोला?
      बापरे एव्हढी महाग? अगं एव्हढ्या पैशात तर चार साड्या घेईल ती, नको बाबा चिडायची उगाच.
      माझी शप्पथ तुला घे ही साडी. सेल वगैरे लागला होता म्हणं प्लिजं.
      अगं पणं..
      घे म्हटलं ना. चल आता फार वेळ झाला.
      4.
      हे हो काय? किती उशीर केलात आज. मुलं किती वाट बघुन झोपलेत माहित्येय?
      अगं झाला जरा उशीर. पगार नव्हता का आज?
      आणला ना निट. बिलं रखडलीत अन् किराणापण भरायचाय उद्या. माझं मेलीचं हेच बाई. जाऊ द्या तुम्ही कपडे बदला अन् हात पाय धुवा आपण जेउयात मगं बोलु. अहो अशी मिठी काय मारताय मुल उठतील सोडा.
      उठु दे गं. हे बघं.
      अगं बाई एव्हढी महाग साडी.? अख्खा पगार काय यातच घातलाय का की लाँटरी लागलीय.?
      अगं सेल होता स्वस्तात मिळाली. घालुन दाखवं बरं.
      भलतचं. घालेन संक्रांतीला नुसती उधळपट्टी करता.
      हसता काय असे? जा गरम पाणी काढलय फ्रेश व्हा.
      ओके सरकार.
      अहोऽऽऽ
      काय?
      ह्यात गजरा कुठाय? फक्त एकच फुल आहे मोग-याच
      अगं देणेकरी भेटला होता एक वाटेत.. जन्मांतरीच देण होतं..
      दिला मग गजरा........!!!!!!
      महेंद्र कांबळे.

पहिला पाऊस...

आईशप्पथ तो पहिला पाऊस...
भिजक्या मातिचा वेडावणारा...
ओला ओला मृद्गंध..
मातिच्या खोल खोल गर्भात..
अंकुरण्या आसुसलेली बिजं...
मनामनामनावर पसरलेली हिरवळं.....
आणि समोर तू...!!!
चिंब चिंब नखशिखांत भिजलेली...
दुधगो-या अंगावर बरसणा-या....
चंद्रदुधाळ सरी...
गालावरुन ओगळणारे...
लोचट, लगटखोर मोतिथेंब....
डोळ्यावर सारखी येणारी रेशीमबट....
सराईत कानामागे ढकलणारे हळदपिवळे हात...
विभोरुन बघतांना..
थंडावलेला आलेचहा...
सर्दी तापाने कोण फणफणेल......
तू का मी...?
महेंद्र कांबळे.

प्रेमाची भानगड .......स्वभाव..

नातं
कुठलही असो तुटतांनाच्या वेदना ठरलेल्याच
त्यातही जर प्रेमाची भानगड असेल तर,
काळजावरले ओरखडे असह्यचं...
मुळात शरीरावरल्या जखमा दिसतात
मलमपट्टी पण करता येते पण
मनाच्या जखमांच काय?
मनालाही जखमा होतात
त्यालाही ईलाजाची आवश्यकता असते हेच
कित्येकांना ठाऊक नसतं...
तो अन ती....
तो म्हणतो प्रवासात
अनोळखी लोकांशी उगच बोलु नये
(विशेषतः समवयस्क तरुणांशी)
ती म्हणते नाही मी कशाला बोलत बसेन
उगाचं...
काही दिवसानंतर तिचा काँल वेटिंगवर....
कुणाशी बोलत होतीस..?
अमक्याशी...
तुझ्या ओळखीचा आहे?
हो दोन महिन्या अगोदर प्रवासात ओळख
झाली माझ्याच डब्ब्यात होता..
आणि मला आता सांगतेस?
लक्षात नाही राहिलं...
अश्यावेळी त्याची काय अवस्था होत
असेल?
आता दुसरी गोष्ट..
तो म्हणतो तु कुणाच्या गाडीवर
बसल्याची कल्पना पण नाही करवत यार.
पार जळुनच जाईल अस काही मला दिसलं
तर.
ति म्हणते वेडा आहेस का? कायपण विचार
का करतो मी कशाला जाईन
दुस-याच्या गाडिवर...
काही दिवसानंतर
अरे मला बाहेर जायचय जरा पहाटे
पाचाला निघावं लागेल
ढमक्याला गाडीवर सोड म्हणु का?
बिचारा पार
बिथरतो म्हणतो मैत्रिंनी मेल्यात काय
तुझ्या मुलं कशाला हवित तुला सोडायला..
सांगुन सुध्दा असच का वागतेस.. प्रकरण
वाढतं..
पुष्कळ वेळा असच काय काय घडत राहत अन्
गाडी येते ब्रेकअप च्या फलाटावर.. चुक
त्याचीही असतेच अद्वातद्वा बोलतो तो..
तिही कुठे ना चुकतेचं..
पण स्त्रित्वाचा असा कुठला पैलु आहे
जो त्याला आजन्म कळत नाही?
आणि पुरुषाच कुठलं लक्षण आहे जे
तिला कधी उमजतच नाही..?
आहे काही उत्तर.. असल्यास द्या रावं
खरचं..
महेंद्र कांबळे..

डायरिच पानं...

वर्षभरात एखादतरी मोठ आजारपण माणसाला यायलाच हवं complete bed rest.. एरवी तसही कधी स्वस्थपणे बसून स्वतःचा विचार मला नाही वाटत कुणी करत असेल.
ईतक्या गोष्टी उलगडतात अन् ईतके गुंते सुटतात अश्यावेळी की थक्कच व्हायला होतं..
आज टि.व्ही वर ता-याच बेट नावाचा नितांत सुंदर सिनेमा पाहीला तसा तो चारेक वेळेस तरी मी पाहीलाय दरवेळी काहीतरी नवं देऊन जातो तो मला. काही काही कलाकृती अजोडचं मग ती धग, पुर्णामायची लेकरं ऑलकेमीस्ट, मृत्युजंय सारखी कादबंरी असो, सलाम,बोलगाणी किंवा सुर्व्यांचा किंवा अजुन कुणाचा काव्यसंग्रह असो, दादांची किंवा जगजितची एखादी गझल असो वा पु.ल. व.पूं.च पुस्तकं यांच्यातुन मिळणारा आनंद कधी शिळा होतच नाही.
ता-यांच बेट, एक निरागस मुलगा आणि त्याचा जेमतेम परिस्थिती असणारा बाप साधा सरळमार्गी कमालीचा श्रध्दाळू ईसम.
पोराची एक ईच्छा फाईव्ह स्टार मध्ये मज्जा करण्याची त्यासाठी अभ्यास करुन तो वर्गात पहिला देखील येतो..
पोराची ईच्छा पुर्ण करण्यासाठी धडपडणारा बाप सरळ मार्गाने पैसा जुळवण्यात अपयशी ठरतो अन् मग चिडुन सगळे संस्कार डब्बाबंद करुन वाममार्गाने पैसा कमवायला लागतो पण शेवटी पश्चातापदग्ध होतो..
अन् मुळ आयुष्यच जगायला लागतो..
कथानक भारी भन्नाट..
माणुस कितिही वाईट असला तरी त्याच्यातलं चांगुलपण कधी मरतच नाही. आणि सखोल आत असणारा तो सल एकदम वर येतो त्यालाच बहुधा पश्चाताप म्हणत असावेत..
तुमचा मुळ स्वभावं,जडणघडण कधीच बदलत नाही हेच खरय कि काय कुणास ठाउकं....

पेटून उठावे आता...

पेटून उठावे आता...
डोस्क हाय का जाग्यावर?
का धुसफुसाया लागलास?
कालेजात शिकलास, गाँटमॅट बोलायलास..
म्हुन जास्त शाना झालास?
काय करु आबा....
ग्रामसेवकान दोनशे खाल्ले
त्याला धरुन नेला.
अन् करोडो जिरवलेला,
जामीनावर सुटला..
त्याचा म्हणे सत्कार केला..
आरं पारं पिकलो,
मरायला टेकलो...!!
पळापळीच्या साली पाच रोहीले धरले...
गंगच्या थडंला नेऊन कापले.....
भारत माता की जय
आबादी आबाद झालं,
सवतंत्र मिळाल म्हणाले
चौथी यत्ता शिकलो..
मास्तर न व्हता काळ्या माय कडं वळलो..
कसण्यात रग जिरवली
अन् ईथच चुकलो...
आबा...
कापसाच्या गाड्या ओढण्यात...
फुकट आयुष्य घालवलत..
पण मला वाटत...
वणवा होऊन जाळत सुटावं आता...
वाझोंटी व्यवस्थाच बदलण्या...
नेटान झटावं आता...
बारुद पेरलय गात्रागात्रात...
पेटून उठावं आता...!!!!
महेंद्र कांबळे.
दि.02/07/12

पाऊसगाणं....

पाऊसगाणं....
येता ढग हे सावळे
लोपे आभाळनिळाई....
अश्या सरीवर सरी
मन चिंब चिंब होई...
असा आषाढ आषाढ
मन ढगात ढगात...
गाढगुड झोपलं बी
कसं मातिच्या कुशीत....
कुजबुज चाललेली
अशी थेंबात थेंबात...
गजबज झालेली रे
सा-या नभात नभात....
बळीराजा कृतकृत्य
होवो हिरवी ही धरा....
भुकेजल्या पाखरांना
मिळो मोतियांचा चारा...
(अर्घ्यदानं)
महेंद्र कांबळे.
All Rights Are Reserved @ Mahendra Kamble. Blogger द्वारे प्रायोजित.
myfreecopyright.com registered & protected