हिशेब थोडा बाकी आहे....

अजून उगा मोहरून येतो
तुझ्या घराच्या पुढील रस्ता
अजून ढळत्या रात्रफुलांचा
हिशेब थोडा बाकी आहे.

कमरेमध्ये किंचित वाकून
अदबिने मज हसतो बघुनी
तुझ्या दारच्या प्राजक्ताचा
हिशेब थोडा बाकी आहे.

कसे हिंडलो नशेत आपण
वेचीत किरणे त्या चंद्राची
त्या चुकार चन्द्रकिरणांचा
हिशेब थोडा बाकी आहे.

उरात तेव्हा अविरत चाले
आतुरतेचा फुगडी झिम्मा
अधीर उताविळ त्या श्वासांचा
हिशेब थोडा बाकी आहे..

अजून आहे तसाच चिकटून
अंगांगाला तुझा गोडवा
ओठावरल्या अवीट चवीचा
हिशेब थोडा बाकी आहे.....

महेन्द्र गौतम.

आणि एक दिवस अचानक
सकाळीच ती अंगणात उभी.
पार सुकत चाललेल्या
झाडाला पाणी देता देता
मी डोळे विस्फारित म्हणालो;
आता येतेयेस? किती वेळच वाट बघतोय.
रात्री स्वप्नात काही गुलाबाच्या
उमल्नोमुख कळया आल्या
तेव्हाच थोडी थोडी तुझी
चाहुल लागली खर तर.
मोठी गोड हसली ती नेहमीप्रमाणे
म्हणाली...
यायच तर होतच यावेळी जरा
उशीर झाला एव्हढच....
मला उगच ते समोरच मलूल
रोपट तरारल्याचा भास झाला.
ओलावलेले हात अंगातल्या
जुन्या स्वेटरला पुसत मी आत गेलो
लिहायच्या टेबलाच्या खुर्चीत बसलो.
ती टेबलाजवळ येउन उभी
हलकेच हातावर हात ठेवत परत गोड हसली
यावेळी जरा अधिकच मोहक वाटली.
म्हटल......
येत चल अधून मधून अशीच
तुझ्यामुळेच तर जगावस वाटत ग....
"याव तर लागतच..."
एव्हढ़ बोलून ती परत अदृश्य......
आता टेबलावरच्या कवितेच्या वहिची
पान तेवढी फडफडत होती.......
महेंद्र गौतम.
31st December2013..