तू दारात रांगोळी काढलीस तेंव्हा
उनगलेल्या रानात पाखरांनी म्हटलं
एक ओजस उडतं गाणं
अन डवरलेलं लदबद झाड
निष्पर्ण हसत सुटल वेड्यासारखं
त्याच्या बुडाशी लालभडकं फुलांचा
केव्हढा सडा पडलेला...
ते बघून लांब चोचीचा काळाजांभळा
मधपिपासू पक्षी, भुंगे-फुलपाखरं
विस्मयानंदान भिरभिरायला लागली
अगदी फेर धरून झिम्मा खेळत राहिले बराचवेळ
तू माथ्यावर चंद्रबिंदी कोरलीस
आणि केसातून न्हालेल्या पाण्याचा
जेंव्हा ओघळला मौक्तिक थेंब
तेंव्हा दवबिंदू शहारला
अन नेहमीपेक्षा जास्तच प्रकाश धरला
सूर्यकिरणांनी या भकास मलूल घरावर
एक हसणं विसरलेल घर
उजळून निघालय तू आल्यावर....
महेंद्र गौतम.