जराशी सांज ढळतांना...

जराशी सांज ढळतांना
तुझा आभास दरवळतो
कुणी पाण्यात ही जळतो
कुणाला मोगरा छळतो...

अशी निसटून जातांना
पुसटसा गंध ठेवून जा
तिथे चांदणे बहरतांना
ईथे अंधार तळमळतो...

तिच्या स्वप्निल डोळ्यातून
आसवांनो नका येवू
कशी सय दाटूनी येते
आणि प्राजक्त ओघळतो...

महेंद्र गौतम.

वेदनेला साथ लाभो अक्षरांची
दुःख व्हावे मोकळे कवितेसवे
मी कधी विकणार नाही आसवांना
फक्त दे सोसायचे मज बळ नवे.

महेंद्र गौतम.