भुरभुरत्या ओलसर सोनेरी वाळूत
हातात हात घेऊन,
तुला बघायचा होता माझ्यासोबत
निळ्या समुद्रात बुडून विझणारा
नारंगी सूर्याचा लामणदिवा...
पडल्या पापणीनीशी वागवायचीस
उरात सतत एक घोडनवरी दुःख
तरी हसून पेलायचीस
दिवसाच्या तमाम आव्हानांना.
बागेतल्या कोपऱ्यातला तो बेंच आठवतो
जिथं दिवसभराच्या कामानं थकून येऊन
बोलत बसायचीस माझ्याशी
चार सुखदुःखाच्या गोष्टी..
तू झाली होतीस कधीतरी माझ्या दुःखाची सोबतीन
आणि जेंव्हा काळवंडल होतं आभाळ
तेंव्हा दिली होतीस कवितेची वही
त्यावरचे शब्द आजही टवटवीत वाटतात
"No one can know what he can do
until he tries...."
आता सगळ्याच गोष्टी दाटून येतात
भग्न बुद्धमुर्तीमागचा गार अंधार दाटतो
ओलेते ओठ आठवतात आणि आठवते
तुझी अनावर आवेगाची गडद मिठी
आजही मी तपासतो कैकवेळा पण
मला सापडत नाही त्या स्पर्शात
वासनेचा इवलासा मागमुसही...
म्हणालीस की तुला बाईपणाची जाणीव करून देणारा
मी होतो पहिला पुरुष....
पण बाये....
तू झाली होतीस कधीतरी माझी माय
आणि तुझ्या ओढणीत सापडली होती मला
आजीच्या गोष्टीतल्या पाची पांडवासहीत
ऐरावतालाही झेलणाऱ्या कुंतीच्या पदराची ऊब...
Ana....
मला लिहायची होती नेहमीच तुझ्यावर एक दिर्घकविता
पण आले आले म्हणता शब्द फितूर होतात..
अन दुष्काळी ढगासारख होऊन जात मन
भरून तर येतं पण बरसता येत नाही....
भरून तर येत पण बरसता येत नाही....
महेंद्र गौतम.
12 जुलै 2016...
