लेखक महेंद्र गौतम | मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |

मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |

सुविचार

"यशामुळे आपली ओळख लोकांना होते आणि अपयशामुळे लोकांची ओळख आपल्याला होते..!"

हा ब्लॉग शोधा

देह नाजूक साजूक

देह नाजूक साजूक
मन आभाळ निळाई
मन होताच आनंदी
देह बहरली जाई

देह मातीचा बाहुला
मन तरंग आतला
देह झिजतो क्षणांनी
मन बघते हासुनी

मन विखुरल्या वाटा
देह रुतलेला काटा
मन वाहता ओहळ
देह ओहळात गोटा...

मन जांभूळला डोह
देह संन्याशाला मोह
मन देह का अभिन्न??
करू नको उहापोह...

महेंद्र गौतम.

शिताफी

तू म्हणालीस दोन्ही हात पसरुन
माणसानं चिरंतन प्रकाशाला कवटाळलं पाहिजे.
मी म्हणालो, अंधार हाच असतो शाश्वत.
कारण अंधार असतो तेंव्हा तिथे प्रकाश नसतो,
पण प्रकाश असतो तेंव्हाही तिथे अंधार असतोच असतो.
तू म्हणालीस आपणं सगळी सूर्याची लेकरं,
तेंव्हा का म्हणून नकारात्मक राहायचं?
हुशार आहेस किती शिताफीनं
मला युगायुगापासून सूर्यचं नाकारणाऱ्या
व्यवस्थेबद्दल बोलणं टाळतेस...

महेंद्र गौतम.

शुभ्र म्हातारा.

सात पेऱ्यांचा ऊस शोध,
निळ्या डोळ्यांचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
त्याचा रस असतो गोड,
हिरव्या दाढीचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
त्याची साखर होते रंगीत
अन पेरांतून वाहतं संगीत,
काळ्याभोर जरठ पायांचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
शुभ्र म्हातारा सात पिसांची टोपी खोवून
फिरला होता सात खंड,
पालथे घालून बसला होता सात समुद्र.
सतत बोलायचा सात दुनियेच्या गोष्टी म्हातारा.
म्हातारा हसायचा मंद पंधरा चंद्र दात दाखवत.
म्हटलं म्हाताऱ्या नको सांगू पंच महाभूतांच्या फोल गोष्टी.
मला बघ भूक लागली की खातो
थकलो कि झोपतो हाताची उशी करून
तुझ्या सात दुनियेतली एक दुनिया दाखवं.
जिथे सगळ्यांना मिळतं हक्काचं पाणी,
कष्टाची विनासायास भाकर,
जिथं कुणीच नसतो हिन अथवा निगर...
आणि करू शकतात नर-मादी आपापल्या आवडत्या संमत
जोडीदाराशी कुठल्याही आडकाठिशिवाय मैथुन.
शुभ्र म्हातारा अदृश्य झाला
सात पिसांच्या टोपीसकटं......

महेंद्र गौतम.

शुभ्र म्हातारा.

सात पेऱ्यांचा ऊस शोध,
निळ्या डोळ्यांचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
त्याचा रस असतो गोड,
हिरव्या दाढीचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
त्याची साखर होते रंगीत
अन पेरांतून वाहतं संगीत,
काळ्याभोर जरठ पायांचा शुभ्र म्हातारा म्हणाला.
शुभ्र म्हातारा सात पिसांची टोपी खोवून
फिरला होता सात खंड,
पालथे घालून बसला होता सात समुद्र.
सतत बोलायचा सात दुनियेच्या गोष्टी म्हातारा.
म्हातारा हसायचा मंद पंधरा चंद्र दात दाखवत.
म्हटलं म्हाताऱ्या नको सांगू पंच महाभूतांच्या फोल गोष्टी.
मला बघ भूक लागली की खातो
थकलो कि झोपतो हाताची उशी करून
तुझ्या सात दुनियेतली एक दुनिया दाखवं.
जिथे सगळ्यांना मिळतं हक्काचं पाणी,
कष्टाची विनासायास भाकर,
जिथं कुणीच नसतो हिन अथवा निगर...
आणि करू शकतात नर-मादी आपापल्या आवडत्या संमत
जोडीदाराशी कुठल्याही आडकाठिशिवाय मैथुन.
शुभ्र म्हातारा अदृश्य झाला
सात पिसांच्या टोपीसकटं......

महेंद्र गौतम.

All Rights Are Reserved @ Mahendra Kamble. Blogger द्वारे प्रायोजित.
myfreecopyright.com registered & protected