त्यानं सिगरेटचा एक जोरदार कश घेतला छातीभर
धुर, त्यानं ओठांचा चंबू करत धूर एका रेषेत बाहेर सोडला
किक काय बसत नाही आपल्याला आजकाल,त्याला वाटलं.
पण सिगरेट तर हृदयासाठी फार घातक असते त्याला आठवलं
मग तो एकटाच मोठ्यांदा हसला,
सालं आपल्याला हृदय आहेच कुठं? त्याचा तर पार चेंदामेंदा झाला की.
बाजूला पडलेली खरकटी भांडी आणि रुमभर पसरलेली
सिग्रेटसची थोटक. त्याला वाटलं खूप जोरात बोंबलावं.
आणि अस्ताव्यस्त रडावं, नको अख्खी सोसायटी गोळा होईल.
त्याचा बॉस त्याला झापत बोलला काल,
" why you are making such typs of silly mistakes.?
काय प्रॉब्लम आहे सुट्टी हवीय का?तर घे ना सुट्टी..
साला बॉस चुतीया आहे तो हसला, मग तो परत मनाशी म्हणाला
साला आपणच चुतीया आहोत तो परत हसला.
डॉक्टर म्हणाले तू यातून बाहेर येशील सहा महिने दे स्वतःला.
त्याला उदास वाटायला लागलं तो नेहमीच्या तळ्याकडं
निघाला,
तळ्याकाठचा नेहमीचा दगड, त्याला वाटलं आपण उगीच माणूस झालो
आपणंना दगड झालो असतो तर बरं झालं असत तिच्या आयला
दगडांना दुःख नसतात वेदना होत नाहीत प्रेम तर अजिबात होत नाही
दगड माणसानंपेक्षा लैच सुखी असतात.
त्याला दिसली सोनेरी बदकांची ती नेहमी दिसणारी जोडी,
बापरे त्यांच्या भोवती तर पिटुकले सोनेरी पिलंपण
होती यावेळी, ब्वाकब्वाक करत पाण्यावर तरंगणारी.
त्याला वाटलं तो जी.ए. कथेतला बळवंत मास्तर जसा
वेडा झाला तसं आपणही वेडाच होणार नाहीतर
मग त्यानं स्वतःला जस संपवलं तसंच संपून जाणार??
आणि काय!! ते भलंमोठं सोनेरी बदक उडत आलं
ना त्याच्याजवळ,एकदम त्याच्या पायाजवळच येऊन
उतरलं ब्वाक, काय सुंदर आहे हे सोनेरी बदक तो
बघतच राहिला.
आणि मग बदक बोलायलाच लागलं माणसां सारखं
एकदम,
"जीव द्यायचा विचार करतोस? वेडं व्हावं वाटतं तुला?"
बदकं अक्राळविक्राळ हसल,
आयला याला कस कळलं? त्यानं डोकच खाजवलं.
"तुम्ही माणसंना विचित्रात विचित्र असता राव."
"कसं?" त्यानं त्या बदकाच्या सुंदर डोळ्यात बघीतलं.
"जरा म्हणून दुःख वेदना सहन होत नाही तुम्हाला
पळपुटे लेकाचे, अरे येड्या सोपं असतं वेडं होणं सोपं असत
जीव देणंसुद्धा, पण अवघड काय असतं माहितै का?
उरातल्या व्यथेला सांभाळत जगणं, प्राणांतिक वेदना सहन
करत दुसऱ्यांसाठी जगणं.
दुःखाचा बडेजाव न करता हसणं आणि हसवणं..
जग की जरा माणसांसारखा. बावळट तिच्याआयला."
बदकान सोनेरी पंख फडफडवले नितांत सुंदर होत
ते बदकं, देखणं राजबिंडं, त्याला त्याचा हेवा वाटला.
त्यानं हातातली सिगरेट दगडावर विझवली...
तळ्याचं निळशार पाणी आणि बदकांची पिलं आणि
ते बदक बघत राहिला तो बराच वेळ..
डोंगराच्या पलीकडं सूर्य केशरी रंग उधळत निघाला होता.
तो बसून राहिला बराच वेळ...
महेंद्र गौतम.
