तो शोधत हिंडतो अर्थ
जगण्याचे, मरण्याचे, ये-जा करणाऱ्या श्वासांचे
याचे-त्याचे,अगदी कशाचेही.
जिभेखाली अविरत स्रवणारी लाळग्रंथी
दाढेत सरकावलेल्या तंभाखूतंल निकोटिन
आमनधपक्या नजरेत पडलेला
एका सद्गृहस्थाचा कोण्या सदगृहिनीसोबतचा
अनैतिक चोरटा संभोग.
पिवळट पडलेल्या जाईच्या वेलीवरचा
अर्धसुकला बहर,
भरवर्गात अठरासखमवर अडखळल्यावर
अष्टोदरुसे आठवायचा मोका न देताच
गालावर उमटलेले मरतुकड्या पण
मारकुट्या मास्तरांचे हिरवे बोटं.
अखंड वाहत्या रस्त्यावरचा फुटपाथ
तीन काळपट ओबडधोबड दगडांची चूल
जर्मल भगुण्यात रटरटणारे पांढरट मांसतुकडे,
जुनाट साडीच्या आडोश्याला नाहणाऱ्या
प्रशस्त छातीच्या भरदार फाटक्या बाया,
डोक्याला तेल नसणारे, पायावर धुळीचे थर मिरवत
काहीबाही खेळणारे मळकट लेकरं,
विशिष्ट तारेतले जर्दलाल विझल्या डोळ्यांचे भुरकट पुरुष,
तो लावत बसतो यांचा परस्पर अन्वयार्थ.
त्याला दिसतं ठन्न वाळक्या खोडात
एखादं हरीण एखादा मोर,
अर्धओल्याकोरड्या बाथरूम फरशीवर
अनाम  लमाण स्त्रीचा करुण चेहरा
सिगारेटच्या धुरातला चंद्र
पळणाऱ्या सफेत ढगात शेपूटधारी माणसांचे जत्थे,
आताशा त्याला कशातही काहीही दिसतं
अन मनात युरेका युरेका होतं.
त्याच्या झोपेत येत नाहीत स्वप्न
तर येतात असंख्य आवाज घुंघुं गोंगाट
मग तो म्हणतो सृजनाच्या पादरफुसक्या गप्पा
हाणू नयेत मैथुनाभिलाषी, खादाड स्वार्थी लोकांनी
तर शोधावं संगीत गोंगाटातंल,
त्याचा करावा पतंग नी सोडून द्यावा या मोकळ्या आभाळात
उंच उंच अधिक उंच...
मग चिरकावं मनात लाखदा युरेका..
फक्त एवढ्याचसाठी ,
तो शोधत हिंडतो अर्थ
जगण्याचे, मरण्याचे ये-जा करणाऱ्या श्वासांचे
याचे -त्याचे अगदी कशाचेही.

महेंद्र गौतम.

3.20 ची वेळ झालीय, मी गॅलरीत उभं राहून कॉफीच्या मगात या पूर्णकृती चंद्राला कैद करू पाहतोय, हा उत्तर रात्रीचा शांत जीवघेणा प्रहर सरसरत अंगावर येतोय!! अश्यावेळी माझ्यातला आदिम काव्यपुरुष तळातून वर येऊन शरीरमनाला व्यापून विक्राळ होतोच, त्रास आहे गं नुसता त्रास आजकाल मला माझं स्वःत्व पेलवत नाही बघ!!
"though I had choosen this solitude" चहू बाजूंनी भक्कम पोलादी भिंती आणि आत कैद मी!! जाणीवपूर्वक आपणच निवडलेला एकांत जेंव्हा असा काटेरी होतो तेंव्हा काय करायचं?  ही मगातली कॉफी हिंदकळतेय, धडपडतेय आणि हा चंद्र चकवा देतोय.त्यात हा वारा , अश्या सर्द रात्री अश्या वेगानं वाहू नये इतकंही कळत नाही का ह्याला? बहरलेल्या रातराणीच्या गंधान का न्हाऊ घालतोय हा मला सारखा??  and this bloody environment is increasing my anxiety!!
ह्यात रातरणीचाही दोष नाही म्हणा सुगंध उधळून देणे हा तिचा मूलधर्मच नाही का? पण अश्या वेळी मी माझा मूलधर्म शोधायला का धडपडावं? तू म्हणायचीस you are a multilayerd man!!
आणि मी हसत विचारायचो am i an onion which is having different layers? मग मी स्वतःला कांदापुरुष म्हणू का?
पण काही का असेना आताशा स्वतःतली ही असंख्य अस्तरं भेदून त्या मूळ गाभ्यापर्यंत प्रकर्षानं पोहचावं वाटतंय. त्या दिवशी बसमधल्या भर गर्दीत दोन ओळी सुचल्या,
"इस तन की लालसा झुठी रे
तू मन मे झाक के देख जरा"
चमकलोच मी ! आणि हल्ली एव्हढं सघन अवजड सुचतंय की बोटात पेन धरायलाही मन धजावत नाही थरथर होते बोटांची आणि मनाचीही. चार ओळी लिहायलाही ही अशी जीवघेणी दमछाक?
आणि हे असं सगळंच प्रचंड प्रतिकात्मक वर यायला लागलं तर किती अवघड होऊन जाईल!! म्हणून की काय मी कागदावर चितरलेला कांचीएव्हढा सूर्य या चौकटपसंत टीचभर आकाशात सोडायचा धीर होत नाही मला तर.पण हा वणवा अंतर्यामी सतत धगधगतोच निरंतर ही आच मी सोसतोच, हा लाव्हा मस्तक फोडू पाहतोय त्याच काय?
" जशी अंतर्यामी
तडकली काच
सोसवेना आच
जीवघेणी."
अश्या तडकल्या अंतरंगानं वावरतांना प्रचंड energy loss अनुभवतोय, त्यात पायाच्या बोटापासून थेट मस्तकापर्यंत धावणारं विष..
" धमण्यांमधून
वाहतसे विष
सुखाचे निकष
व्यर्थ सारे."
मला रडायचंय, मनसोक्त खूप जोरात ओरडून रडायचंय.
"गळ्यात दाटतो
आकांत हुंदका
पुरता पोरका
झालो आता."
हे खोदकाम खूप दिवसाचं मी सुरू केलयं, निःशंक मला वितळायचंय, वितळून स्वतःचा पारा करता आलं तर??
"कर एक घाव
तुटू दे ही फांदी
देहाची या चांदी
वितळू दे."
महेंद्र गौतम.