वितळू दे.

3.20 ची वेळ झालीय, मी गॅलरीत उभं राहून कॉफीच्या मगात या पूर्णकृती चंद्राला कैद करू पाहतोय, हा उत्तर रात्रीचा शांत जीवघेणा प्रहर सरसरत अंगावर येतोय!! अश्यावेळी माझ्यातला आदिम काव्यपुरुष तळातून वर येऊन शरीरमनाला व्यापून विक्राळ होतोच, त्रास आहे गं नुसता त्रास आजकाल मला माझं स्वःत्व पेलवत नाही बघ!!
"though I had choosen this solitude" चहू बाजूंनी भक्कम पोलादी भिंती आणि आत कैद मी!! जाणीवपूर्वक आपणच निवडलेला एकांत जेंव्हा असा काटेरी होतो तेंव्हा काय करायचं?  ही मगातली कॉफी हिंदकळतेय, धडपडतेय आणि हा चंद्र चकवा देतोय.त्यात हा वारा , अश्या सर्द रात्री अश्या वेगानं वाहू नये इतकंही कळत नाही का ह्याला? बहरलेल्या रातराणीच्या गंधान का न्हाऊ घालतोय हा मला सारखा??  and this bloody environment is increasing my anxiety!!
ह्यात रातरणीचाही दोष नाही म्हणा सुगंध उधळून देणे हा तिचा मूलधर्मच नाही का? पण अश्या वेळी मी माझा मूलधर्म शोधायला का धडपडावं? तू म्हणायचीस you are a multilayerd man!!
आणि मी हसत विचारायचो am i an onion which is having different layers? मग मी स्वतःला कांदापुरुष म्हणू का?
पण काही का असेना आताशा स्वतःतली ही असंख्य अस्तरं भेदून त्या मूळ गाभ्यापर्यंत प्रकर्षानं पोहचावं वाटतंय. त्या दिवशी बसमधल्या भर गर्दीत दोन ओळी सुचल्या,
"इस तन की लालसा झुठी रे
तू मन मे झाक के देख जरा"
चमकलोच मी ! आणि हल्ली एव्हढं सघन अवजड सुचतंय की बोटात पेन धरायलाही मन धजावत नाही थरथर होते बोटांची आणि मनाचीही. चार ओळी लिहायलाही ही अशी जीवघेणी दमछाक?
आणि हे असं सगळंच प्रचंड प्रतिकात्मक वर यायला लागलं तर किती अवघड होऊन जाईल!! म्हणून की काय मी कागदावर चितरलेला कांचीएव्हढा सूर्य या चौकटपसंत टीचभर आकाशात सोडायचा धीर होत नाही मला तर.पण हा वणवा अंतर्यामी सतत धगधगतोच निरंतर ही आच मी सोसतोच, हा लाव्हा मस्तक फोडू पाहतोय त्याच काय?
" जशी अंतर्यामी
तडकली काच
सोसवेना आच
जीवघेणी."
अश्या तडकल्या अंतरंगानं वावरतांना प्रचंड energy loss अनुभवतोय, त्यात पायाच्या बोटापासून थेट मस्तकापर्यंत धावणारं विष..
" धमण्यांमधून
वाहतसे विष
सुखाचे निकष
व्यर्थ सारे."
मला रडायचंय, मनसोक्त खूप जोरात ओरडून रडायचंय.
"गळ्यात दाटतो
आकांत हुंदका
पुरता पोरका
झालो आता."
हे खोदकाम खूप दिवसाचं मी सुरू केलयं, निःशंक मला वितळायचंय, वितळून स्वतःचा पारा करता आलं तर??
"कर एक घाव
तुटू दे ही फांदी
देहाची या चांदी
वितळू दे."
महेंद्र गौतम.